17. marca 1921 roku Sejm Ustawodawczy uchwalił konstytucję niepodległej Rzeczypospolitej, nowoczesną ustawę zasadniczą w dziejach Polski, która wprowadzała zasady państwa demokratycznego o ustroju republiki parlamentarnej. Nadrzędną władzę miał Sejm, kontrolujący działania rządu. Połączone siły Sejmu i Senatu, jako Zgromadzenie Narodowe, dokonywały wyboru Prezydenta RP, który pełnił przede wszystkim rolę reprezentacyjną. Konstytucja marcowa przyznawała możliwość udziału w wyborach kobietom, ale też dawała wszystkim szereg innych praw obywatelskich, takich jak: ochronę życia i wolności, równość wobec prawa, wolność myśli i przekonań, wyboru miejsca zamieszkania, tajemnicę korespondencji, wolność prasy i sumienia, nauki i nauczania, prawo organizowania się, strajków i urządzania zgromadzeń, nienaruszalność własności prywatnej przez państwo. Była to jedna z najnowocześniejszych konstytucji ówczesnej Europy. Przetrwała do sierpnia 1926 r., uporządkowała system prawno-ustrojowy i była finałowym aktem walk o niepodległy byt państwa polskiego.